آلودگی به گناهان

امام علی علیه‏السلام می‏فرمایند:
ای مردم! از خدا بترسید (به دنیا و کالای آن دل مبندید) چه بسا کسی امید دارد به چیزی که به آن نمی‏رسد و ساختمانی را می‏سازد که در آن ساکن نمی‏شود و ثروتی می‏اندوزد که به زودی آن را رها می‏کند و شاید آن را از راه نادرستی گرد آورده و از حق جلوگیری کرده است (یعنی) از راه حرام به آن رسیده و به سبب آن زیر بار گناهان رفته است. پس در قیامت با بارِ گران آن باز می‏گردد و در پیشگاه پروردگارش (هنگام حساب) با حسرت و اندوه می‏آید. چنین کسی چنان که در قرآن کریم آمده است:
در دنیا و آخرت زیان‏بار است و زیان او زیانی است که بر همه آشکار می‏باشد.39
امام صادق علیه‏السلام نیز می‏فرمایند:
دنیا به سان اندامی است که سر آن «کبر»، چشم‏اش «حرص و آز»، گوش‏اش «طمع»، زبانش «ریا و خودنمایی»، دستش «شهوت»، پایش «عجب»، قلبش «عظمت و بی‏خبری»، تمام وجودش «فنا» (بودنش فنا و نیستی) و ثمره‏اش «زوال» است. پس هرکس آن را دوست دارد، «کبر و خودبینی» به او دست می‏دهد. هرکس آن را زیبا پندارد، حریص می‏شود. دنیا طلب را به «طمع» وا می‏دارد و آن کس که دنیا را می‏ستاید، جامه‏ی «ریا» بر تن کند. هرکس که مقصدش دنیا باشد، «خودبین» می‏شود و آن کس که به دنیا دل بندد، «غفلت» نصیبش می‏گردد. آن کس را که از متاع دنیا خوشحال شود، «نابود» می‏کند و آن کس که دنیا را جمع کند و بخل ورزد، به‏قرارگاه اصلی‏اش که همانا «آتش» است، باز می‏گردان