سوال : چگونه حضرت که در يک مکان هستند ناظر همه جا مي باشند ?

 پاسخ : بايد دانست كه حاضر و ناظر دانستن امام به اين معنا نيست كه امام با چشم سر، افراد را نگاه مي‌كند، همانگونه كه شاهد و ناظر بودن خدا نيز شهود و ديدن مادي نيست. بلكه امام داراي حقيقت وجودي بسيار بلندي است كه مربوط به گستره اين عالم مادي نيست. در بسياري از اخبار براي پيامبر(ص) و ائمه(ع) غير از آنچه كه ما آن را نفس و روح مي‌ناميم، مقامي والاتر اثبات شده و آن مقام نورانيت است. در روايتي نقل شده “نخستين چيزي كه خداي متعال آفريد نور پيامبر اكرم و ائمه اطهار بود” و در روايت ديگر آمده “خداوند در آغاز، نور محمد(ص) و علي(ع) را خلق كرد” و در روايتي ديگر بيان شده است “خداوند از نور عظمت خويش، آنان را آفريد".

آفرينش از نور خدا، چندان براي ما روشن نيست ولي مي‌توان گفت: غير مادي و مقامي بس بلند است. اين مقام نورانيت چون محيط و دربردارنده زمان‌ها و مكان‌ها است پس بر همه چيز احاطه وجودي دارد و نمونه و مثلي است براي علم الهي يعني همانگونه كه خداي متعال بر همه ما سواي خويش، احاطه حضوري دارد[و اين ربطي به زمان و مكان ندارد] آنها نيز، كه مظهر تام اسماي الهي‌اند،و علمشان هم مظهر علم الهي است، به موجودات احاطه حضوري دارند.

بر اين اساس، استقرار، حضرت در مكاني از مكان‌هاي اين كره خاكي، منافاتي با شاهد و ناظر بودن ايشان ندارد. استقرار براي بدن مادي است و شاهد و ناظر بودن مربوط به مقام نورانيت و روح مطهر آنان كه وسعت وجودي دارد مي‌باشد.

منبع : کتاب آفتاب مهر