واکنش حضرت علی اکبر علیه السلام به رویارویی با شهادت

 پیام اهل بیت به ما این است: ای مردم دنیا این دنیا برای شما و شما برای این دنیا نیستید. این را باورکنید. این را بفهمید.
خُب، فهم این مطلب علم می‌خواهد، تدریس می‌خواهد، استاد می‌خواهد، کلاس می‌خواهد، هیئت فرهنگی می‌خواهد.

  اساس فرهنگ و قانون اساسی باید بیاید روی این مسائل نه روی گفتار و نوشتار و شعار.

  لذا در بین راه که کاروان حضرت رو به کوفه می‌آمدند، حضرت روی همان مرکب سواری چشم مبارکش روی هم رفت. بعد باز شد و فرمود: «إنّا لله و إنّا الیه راجعون». سه مرتبه گویا این آیه را خواند!. خُب، نزدیکش کی بود؟ علی اکبر.
  عرض کرد: بابا چه خبر شده؟ فرمود: چشمم روی هم رفت؛ سواری گفت: این کاروان دارد رو به مرگ می‌رود!. خُب، این جوان چی گفت؟! «فبشَّرناه بغلام حلیم».
عرض کرد: بابا! مگر ما رو به حق نمی‌رویم؟ ما بر اساس حق حرکت نکرده‌ایم؟ کاروان ما کاروان حق نیست؟ فرمود: چرا. عرض کرد: پس چه باکی است؟!.
  [ما که برای این دنیا ساخته نشده ایم] «خلق الموت و الحیاة لیبلوکم أیکم أحسن عملا»

  این جا جان حضرت هیجان پیدا کرد از این حرف. مثل وقتی که ابراهیم از پاسخ فرزندش؛ «یا أبت افعل ما تؤمر ستجدنی إن شاءالله من الصابرین» خوشحال شد، یک چنین بشارتی روح حضرت را شادمان کرد؛ دعا کرد. فرزندم خدا جزایی به تو بدهد بهترین جزایی از طرف پدری که به پسری داده می‌شود.