وَالشَّمس، همان طلعت نیکوی حسین(ع) است

وَالّیل، سَوادِ گره ی موی حسین(ع) است

حاجی ز کجا می طلبی کعبه ی دل را

سوگند به حق ، کعبه ی دل روی حسین(ع) است

جنّت که بود رایحه اش ، رایحه ی عشق

اَلحَق که معطّر شده ی بوی حسین(ع) است

جبریل امین فخر کنان ، تا أبَدُ الدَّهر

در کنگره ی عرش ، ثنا گوی حسین(ع) است

آن رقعه که ثبت است درآن حکم شفاعت

از روز ازل بسته به بازوی حسین(ع) است

خود را مزن ای شیعه بدین سو و بدان سو

سویی که بود سوی خدا، سوی حسین(ع) است

تاسیس شفا خانه به صحرای بلا کرد

خاکی که کند معجزه ، داروی حسین(ع) است

نازم به غلامی که به هنگام شهادت

از لطف،سرش بر روی زانوی حسین(ع) است