هرگز احساس باتقوا بودن نکن,
هرگز تظاهر نکن که حق با توست,
هرگز گرفتار این دام نشو,
هرگز فکر نکن که دیگری خطا کار است.اگر احساس کنی که حق با توست همیشه دیگران را سرزنش میکنی.و میپنداری که آنان اشتباه میکنند.
هیچگاه کسی را محکوم نکن,
به خودت مغرور نشو,
مردم را همانگونه که هستند بپذیر.آنان اینچنین هستند و تو کیستی که بگویی آنان درست هستند یا نادرست؟
اگر آنان به خطا باشند رنجش را میکشند و اگر برحق باشند برکتش را میبرند, ولی تو کیستی که محکوم کنی؟
محکوم کردن تو نوعی نفس را در تو بوجود می آورد, برای همین است که مردم بسیار زیاد درباره خطاهای دیگران صحبت میکنند. این کار به آنان احساسی میدهد که خودشان درستکار هستند و دیگران در اشتباه.
مردم همیشه درباره گناهان و خطاهای دیگران صحبت میکنند.هر خطا و ضعفی که در زندگی دیگران باشد مردم درباره اش سخن پراکنی میکنند.آنان بزرگنمایی میکنند و از این کار لذت میبرند. همه این کارها به آنان احساس من خوب هستم میدهد.ولی این احساس آنها مانع خواهد بود.
 

هوشمند باش, با محبت باش, مهرورز باش و به دیگران بدون داوری کردن نگاه کن.
هرگز احساس فضیلت و برتری و قداست نکن, هرگز تصور نکن از دیگران بی گناه تر و معصوم تری.
معمولی باش.
هیچکس بمان, و در این هیچکس بودن میهمان غایی وارد میشود. در این هیچکسی تو خداگونه میشوی…