خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: « وَأَنفِقُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَلاَ تُلْقُواْ بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ وَأَحْسِنُوَاْ إِنَّ اللّهَ يُحبّ الْمُحْسِنِينَ ؛ و در راه خدا، انفاق كنيد! و (با ترك انفاق،) خود را به دست خود، به هلاكت نيفكنيد! و نيكى كنيد! كه خداوند، نيكوكاران را دوست مى‏دارد».
احسان از ریشه ی «حسن» گرفته شده است در کتب اخلاقی نیز برای احسان تعاریفی ذکر شده، از آن جمله«خدا را آنگونه پرستش کنی که گویی او را می بینی گر چه تو او را نمی بینی و او تو را می بیند».
گفته شده که منظور از نیکوکاری در این آیه شریفه، اقتصاد و میانه روی است، نیکوکاران همان معتقدان و میانه روان اند.
چنانچه حضرت علی می فرماید: «باحسانِ تُملکُ القلوبُ ؛ با نیکی کردن، دلها تصرف می شود».