قرآن کریم در مورد محبّت می فرماید: «وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَاداً يُحبّونَهُمْ كَحبّ اللّهِ وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حبّا لِّلّهِ ؛ بعضى از مردم، معبودهايى غير از خداوند براى خود انتخاب مى‏كنند; و آنها را همچون خدا دوست مى‏دارند. اما آنها كه ايمان دارند، عشقشان به خدا، (از مشركان نسبت به معبودهاشان،) شديدتر است.». چون هیچ زیبایی به اندازه ی خدا جمیل نیست و هیچ معرفتی به اندازه معرفت او کمال نیست و هیچ انسانی نیز به اندازه ی مؤمن، عارف نیست. از این رو هیچ انسانی به اندازه ی مؤمن، عاشق و محبّ نیست محبّت شدت پذیر است و اگر چه کمیت ندارد ولی دارای کیفیت است؛ محبّت «وزن» ندارد ولی شدت وجودی دارد و «وزین» است.
در نبردهایی که بین مردان با ایمان و مشرکان و کافران در طول تاریخ، اتفاق افتاده است، مؤمنان همواره پیروز بوده اند، و این بدان دلیل است که ایستادگی و مقاومت در سایه ی علاقه، همان ایستادگی در پرتو معرفت است.