محبّت خدا به بنده، به این معنی است که حجابها را از قلبش بر می دارد تا با چشم دل او را ببیند و برای نیل به مقام والای قرب خویش، توانش می بخشد و باطن او را از غیر خود تطهیر می کند. هر مانعی را که بین او و مولایش فاصله اندازد، از وجودش محو می کند، تا جز با حق و از حق نشنود، جز با حق نبیند و جز با حق نگوید؛ چنان که در حدیث قدسی آمده است: «بنده ام پیوسته با نوافل به من تقرب می جوید، تا به جایی می رسد که من دوستش می دارم و چون دوستش بدارم، خود همان گوشش می شود که با آن می شنود و همان چشمش می شوم که با آن می بیند و همان زبان که با آن سخن می گوید» .