مرض به معنی ناخوشی و اختلال، خواه در مزاج و خواه در روح انسان است. در کتاب وجوه قرآن “تفلیسی” آمده، مرض در قرآن بر چهار وجه است:
1- مرض به معنی شک، در آیات 10 بقره، 125 توبه و 20 سوره محمد(ص):
«فی قُلوُبِهم مَرَضٌ»
«وَ أمَّا الَّذینَ فی قُلوُبِهم مَرَضٌ».
«رَأیتَ الَّذینَ فی قُلوُبِهم مَرَضٌ».
2- مرض به معنای نابکاری کردن، در آیات 32 احزاب و 60 همان سوره:
« فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ ».
«وَ فی قُلوُبِهم مَرَضٌ».
مرض به معنای بیماری، در آیات، 184بقره، 91 توبه و 61 نور و 17 فتح:
«فَمن کانَ مِنکُمْ مَریضاً»
« لَّيْسَ عَلَى الضُّعَفَاء وَلاَ عَلَى الْمَرْضَى ».
« وَلَا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ ».
اما قلبی که از جهت معنوی مریض است، علائمی دارد از جمله دچار رین (زنگ زدگی)، ختم و طبع (مهر خوردن)، غشاوه (حجاب)، ضیق (قساوت)، کری و کوری، زیغ (انحراف) و سرانجام موت می گردد