خداوند عزوجل در قرآن کریم در مورد صابران چنین می فرماید: « وَكَأَيِّن مِّن نَّبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُواْ لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَمَا ضَعُفُواْ وَمَا اسْتَكَانُواْ وَاللّهُ يُحبّ الصَّابِرِينَ ؛ چه بسيار پيامبرانى كه مردان الهى فراوانى به همراه آنان جنگ كردند! آنها هيچ‏گاه در برابر آنچه در راه خدا به آنان مى‏رسيد، سست و ناتوان نشدند (و تن به تسليم ندادند); و خداوند استقامت‏كنندگان را دوست دارد.».
برای واژه ی صبر تعابیر گوناگونی ذکر شده و گفته شده: «صبر آن است که فرق نکند میان حال نعمت و محنت به آرام نفس در هر دو حال، و صبر سکون نفس است در بلا».
پیامبر اکرم فرمود:«الصَّبرُ ثَلاثةُ صَبرٌٌ عِندَ المُصیبةِ وَ صَبرٌ عَلَی الطاعةِ وَ صَبرٌ عَنِ المَعصیَةِ؛ صبر سه گونه است: صبر به هنگام مصیبت و صبر در طاعت و صبر در دوری از معصیت».
صبر از عالیترین صفات و ملکات انسانی است که قرآن آن را بسیار ستایش کرده است و در هفتاد مورد به آن ترغیب فرموده است، تا آنجا که در مورد آن می فرماید: « إِنَّ ذَلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ؛ آن از اموری است که باید بر آن ثابت بود».