دين در اصطلاح

 عبارت است از مجموعه گزاره هاي معتبر به جامانده از مرجع يا مراجع فوق سؤال يك دين. اين
گزاره ها مي توانند در يك متن مشخص و مكتوب باشند مانند(قرآن، تورات و انجيل) و يا بصورت شفاهي از طريق معتبر نقل شده باشند. به هر حال دين در اصل برهمين مجموعه گزاره هاي خاص منطبق است و براي اشخاص معتقد به آن بصورت مجموعه اعتقادات، احساسات و اعمال خاص تحقق مي يابد.

دين به معناي اعتقاد به آفريننده اي براي جهان و انسان و دستورات عملي مناسب با اين عقايد
 مي باشد[1].

دين در اصطلاح قرآن: همان روش زندگي است كه انسان، گريزي از آن ندارد. فرقي كه ميان دين و يك قانون اجتماعي مي توان يافت اين است كه دين از ناحيه خداي متعال است ولي قانون اجتماعي مولود افكار مردم است. به عبارت ديگر، دين ميان زندگي اجتماعي، مردم و پرستش خداي متعال و فرمانبرداري از وي، پيوند مي دهد ولي در قانون اجتماعي اين طور نيست[2].

[1] محمدتقي مصباح يزدي، آموزش عقايد، چاپ سپهر، چاپ چهل و دوم، بهار 1389، ص 11.
[2] محمدحسين طباطبايي، كتاب آموزش دين، انتشارات اسلامي، ص 16.