در تربیت فرزند نقش پدر مهم‌تر است يا مادر؟

 چند سال اول زندگي كودك شخصيت او را شكل مي دهد و او در اين سال ها كنار والدين است .در 2سال اول زندگي، كودك كاملا به مادر وابسته است؛ نيازهاي كودك فقط توسط مادر برآورده مي‌شود و پدر‌ها معمولا تنها شاهد بزرگ‌شدن كودك هستند و نهايت مسئوليت و كمك‌شان، در ارتباط با كارهاي كودك، به‌طور غيرمستقيم و از طريق توجه به مادر و كمك‌كردن به او خواهد بود. با بزرگ‌تر‌شدن كودك و رشد شناختي و شخصيتي او اما نياز ديگري هم به نياز‌هاي ابتدايي او اضافه مي‌شود؛ نياز به تربيت و آموزش از ساده‌ترين رفتارها مانند استفاده از دستشويي گرفته تا حرف زدن و بازي كردن.

  در جامعه مدرن امروزي، عملا بعد از رسيدن كودك به سن مدرسه و ارتباط با ديگر همسالان، كودك بسياري از آموزش‌ها را از معلمان، مدرسه، همسالان و حتي رسانه‌هايي مانند تلويزيون ياد مي‌گيرد اما تا قبل از مدرسه، كودكي كه تنها با والدين خود ارتباط دارد هم نياز به آموزش و تربيت دارد اما واقعا وظيفه اصلي تربيت كودك برعهده كيست؟

 تربيت و پرورش يك كودك، شايد مهم‌ترين و سخت‌ترين وظيفه‌اي‌ باشد كه كسي در زندگي برعهده خواهد داشت. نظريات روان‌شناسان مشهوري مانند فرويد و بندورا كه بر تاثير آموزش‌هاي دوران كودكي در شكل‌گيري شخصيت بزرگسالي كودك تاكيد دارند، اهميت نقش والدين را نشان مي‌دهد. بندورا معتقد است رفتار و شخصيت آدمي اكتسابي است يعني بر اثر يادگيري شكل مي‌گيرد. فرويد پا را از اين هم فراتر مي‌گذارد و مي‌گويد تنها تجارب چند سال اول زندگي كوك شخصيت او را شكل مي‌دهد و كودك در سال‌هاي اول تنها در كنار پدر و مادر است.

  والدين نخستين الگوهاي رفتاري هستند كه كودك با آن‌ها مواجه است و در بين بقيه افرادي كه در كنار كودك قرار دارند، والدين تاثيرگذارترين هستند. از همان سال‌هاي ابتدايي زندگي، كودك مـــفاهيمي مانند مهرباني، احترام، دوست داشتن، دروغ، خشم و بقيه خصوصيات شخصيتي را از والدين خود الگو مي‌گيرد. او بسياري از اين‌ها را به‌طور ناخودآگاه و حتي بدون تلاش والدين از آن‌ها و از رفتارهاي آن‌ها كسب مي‌كند به همين دليل والدين بايد كاملا نسبت به رفتار‌هاي خود در قبال كودك هشيار باشند.