تربيت از نظر علماي قديم

 در اين جهت شك و ترديدي نبود كه قسمتي از اخلاقيات را بايد در وجود بشر تكوين كرد و به اصطلاح علماي اخلاق بايد فضايل را به صورت ملكات در انسان ايجاد نمايد. از نظر علماي قديم آدم تربيت شده، آدمي بود كه آنچه را كه فضيلت ناميده مي شود در او به صورت خوي و ملكه درآمده باشد و مادامي كه يك فضيلت بصورت ملكه در نيامده باشد يا به طبيعت ثانوي انسان بدل نشده باشد(حال) است نه فضيلت، زيرا امري زايل شدني است. بايد ملكه شود تا زوالش مشكل باشد.