حضرت مولا علی علیه السلام می‌فرمایند:

اِذََا زُكِيَ أَحَدَهُمْ خََافَ مِمََا يُقََالْ لَهُ، فَيَقُولُ: أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِِي مِنْ غَيْرِِي وَ رَبِِي أَعْلَمٌ مِنِِي بِنَفْسِِي، اَللََهُمَّ لََاتُؤََاخِذْنِِي بِمََا يَقُولُونَ وَ اجْعَلْنِِي أَفْضَلَ مِمََا يَظُنُّونَ وَ اغْفِرْلِِي مََا لََا يَعْلَمُونَ

هر گاه يكی از آنان ستوده شود ، از آن چه به او گفته میشود به هراس می‌افتد و می‌گويد: من از ديگران به خود آگاه‌ترم و پروردگارم به نفس من از خود من آگاه‌تر است. خداي ا، مرا به آن چه می‌گويند مگير و مؤاخذه مكن و مرا بهتر از آن چه گمان می‌كنند قرار ده و از آن چه بر من از اعمالم نمی‌دانند بگذر.

نهج‌البلاغه ، خطبه 193 (همام)