اندوهگین بودن مومن از فراق آن حضرت؛

اندوهگین بودن مومن از فراق حضرت مهدی (عج) از نشانه های دوستی و اشتیاق به آن‌ حضرت است.

در دیوان منسوب به سرور و سالارمان حضرت امیرالمومنین(ع) در بیان دلایل و نشانه های دوستی راستین چنین آمده است：

“ومِنَ الدَّلائِلِ أن يُرى مِن شَوقِهِ مِثلَ السَّقيمِ وفِي الفُؤادِ غَلائِلُ”

و از نشانه ها, این است که از شدت شوقش همچون بیماری دیده شود که دلش از شدت درد می جوشد

“ومِنَ الدَّلائِلِ أن يُرى مِن اُنسِهِ مُستَوحِشا مِن كُلِّ ما هُوَ شاغِل”

و از نشانه ها, این است که از فرط انس گرفتن با محبوب دیده شود که از هرچه او را از وی مشغول می دارد وحشت کند(و گریزان باشد)

“ومِنَ الدَّلائِلِ ضِحكُهُ بَينَ الوَرى وَالقَلبُ مَحزونٌ كَقَلبِ الثّاكِل"ِ

و از نشانه ها, خندیدنش در میان مردم است, در حال که دلش مالامال از اندوه است همچون زن جوان از دست داده.

و دلیل بر این که این امر از نشانه های اهل ایمان است و در اوج حسن و برتری می باشد, اخبار بسیاری است که از امامان معصوم علیهم السلام روایت گردیده, از جمله：

در کافی از حضرت امام صادق (ع) روایت است که فرمود: شخص مهموم به خاطر ما، که غم و اندوهش از جهت ظلمی است که بر ما رفته، نفس کشیدنش تسبیح گویی است و هم و غم او به خاطر امر ما عبادت است و پنهان داشتن راز ما جهاد در راه خداوند است.

اصول کافی٢٢۶/٢ باب کتمان ح١۶ .

کلینی فرموده: محمد بن سعید یکی از راویان حدیث به من گفت: این را با آب طلا بنویس که چیزی بهتر از این ننوشته‌ام.