ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣُﺮﺩﻥ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ میُفته…!

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣُﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻡ
ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ؛
ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﮕﻔﺖ:
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻮﻋﺪﺵ ﻓﺮﺍ ﻣﯿﺮﺳﻪ،
ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺭﺍﯾﯿﻞ ﻣﯿﺎﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﻩ،
ﻭﻟﯽ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ!!
ﺍﺯ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﻣﯿﭙﺮﺳﻦ ﭼﺮﺍ ﺟﻮﻧﺖ ﺭﻭ ﻧﻤﯿﺪﯼ؟
ﻣﯿﮕﻪ ﺯﻥ ﻭ ﺑﭽﻪﺍﻡ ﺭﻭ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺰﺍﺭﻡ…
ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﺻﺤﻨﻪﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﺩ ﮐﻪ ﺟﻮﻥ ﺯﻥ ﻭ ﺑﭽﻪﺵ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﻭ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯿﻤﯿﺮﻧﺪ…!
ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺧﻮﻧﻪﺍﻡ ﺭﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﻭﻝ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﻡ؟
ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﯿﺎﻝ؛
ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﮐﺎﺷﻮﻧﻪﺵ ﺁﺗﯿﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮﻩ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻩ، ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮﻩ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ میُفته،
ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺟﻮﻧﺶ ﺭﻭ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻨﻪ…

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ میُفتم ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﻣﯿﺰﻧﻢ…
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﯿﺎﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻪ؛

ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺰﺕ ﺯ ﮔﯿﺘﯽ، ﺑﺴﺎﻁ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﭼﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺯ ﮐﺎﻻﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ، ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﻭﺟﺪﺍﻥ، ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﯾﺶ ﺳﻨﺠﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﻧﮕﺮﺩﯾﺪﻧﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﺩ ﺑﺎﻃﻞ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﺧﺎﮎ، ﭼﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ
ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ، ﺷﺮﺍﺏ ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺧﻼﺹ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ، ﺣﺮﯾﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ، ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﻏﻠﺘﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺬﺭ ﺁﺩﻣﯿﺖ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﭘﺎﺷﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯼ ﻋﺸﻖ، ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻠﻐﺰﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺭﺍ، ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺮﻧﺠﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ..

موضوعات: حرفهای قشنگ  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...