بخشش را “بخش کن"… محبت را “پخش کن” …
غضب “پریشانی” است… نهایتش “پشیمانی” است …
شکیبایی… بر هر “دعوایی"، “دواست"…
هر چه “بضاعتمان” کمتراست … “قضاوتمان” بیشتر است…
با “خویشتنداری” … “خویشاوند داری” …
به “خشم” … “چشم” نگو …
سوء تفاهم، “تیر خطایی” است..که از “گمان” رها می شود!
انسان “خوشرو” … گل “خوشبو” ست.
“دوست داشتن” … را “دوست بدار".
از” تنفر ” …"متنفر"باش
به “مهربانی” .. “مهر” بورز
با “آشتی” …. “آشتی” کن
و از “جدایی” …"جدا “باش….
از دورویی “دوری” کن…