خدايا!

هر چه دوست داشتم، از من گرفتي

به هر چه دل بستم، دلم را شکستي

به هر چه عشق ورزيدم، آن را زايل کردي

هر کجا قلبم آرامش يافت، تو مضطرب و مشوشش نمودي

هر وقت که دلم به جايي استقرار يافت، تو آواره ام کردي

هر زمان به چيزي اميدوار شدم، تو اميدم را کور نمودي…

تا به چيزي دل نبندم و کسي را به جاي تو نپرستم و در جايي استقرار نيابم و به جاي تو به کسي ديگر، جايي ديگر و نقطه اي ديگر آرامش نيابم.

و فقط تو را بخواهم، تو را بخوانم، تو را بجويم و تو را بپرستم