مثل دانه‌هاي انار!

دانه‌هاي انار چون كنار هم‌اند، چون دوشادوش هم‌اند به يكديگر شكل و شخصيت مي‌دهند. ما هم مثل دانه‌هاي اناريم؛ يعني وقتي هويت پيدا مي‌كنيم و معنا و معنويتي به چنگ مي‌آوريم كه با هم باشيم.

به خاطر همين بود كه علي(ع) وصيت كرد:

«اِيّاكُم وَ التَقاطُع وَ التَدابُر و التَفرُّق»

بپرهيزيد از گسستگي و پشت كردن به يكديگر و جدايي.

يادمان باشد جدايي و پشت به يكديگر كردن آدم‌ها را بي‌خاصيت مي‌كند.

مي‌گويي: نه؟ يك اره را بردار و نگاه كن!

دنده‌هاي ارّه را ببين! ببين چگونه شانه به شانه هم‌اند! ببين چگونه پا به پاي هم‌اند! به خاطر همين هم است كه برش دارند و مي‌بُرند و پيش مي‌روند و كار را هم پيش مي‌برند.

حالا اگر دنده‌ها از هم جدا بودند يا به يكديگر پشت مي‌كردند، يعني يك دنده رويش اين‌طرف بود و يك دنده رويش آن‌طرف بود، آيا مي‌توانستند برش

داشته و يا كارايي داشته باشند؟ هرگز. حال ما هم همين‌طور، يعني اين داستان، داستان ما هم هست به‌خصوص بستگان و خويشان كه اگر با هم نباشيم و با يكديگر صله رحم نكنيم فَشَل مي‌شويم.

اين است كه علي(ع) مي‌فرمود:

«وَيلكَ قَطِيعَةَ الرَحِم»

واي بر تو اگر قطع رحم كني.

البته قطع رحم نكردن يا صله رحم كردن، تنها به معني رسيدن به يكديگر نيست، بلكه به معناي رسيدگي نسبت به يكديگر است، و اين بالاترين صله رحم است.

شب عاشورا را ببين. حضرت به خانواده خود فرمود:

من كسي را سراغ ندارم كه مثل شما صله رحم كرده باشد.

يعني صله رحم فقط اين نيست كه در كنار سفره با هم باشيم، بلكه صله رحم واقعي اين است كه حتي در صحنه كارزار و در دل سختي‌ها و تا پاي جان با هم همراه و همدل باشيم.