حسين بن عبدالرحمن از امام كاظم(ع) روايت كرده است:
  خوابھا در آغاز خلقت نبود و بعدها پيدا شد، وے مے گويد: عرض كردم، علت پيدايش خواب چہ بود؟

 فرمود: خداوند عزوجل رسولے را بہ سوے امت زمانش فرستاد و او مردم عصر خود را بہ پرستش و عبادت و اطاعت از خداے متعال دعوت نمود.

 مردم گفتند: اگر ما چنين نمائيم چہ پاداشے نصيبمان خواهد شد زيرا كہ سوگند بہ خداوند نہ اموال تو بيش از ماست و نہ بستگانت عزيزتر از بستگان ما هستند؟!

 آن پيامبر فرمود: اگر از دستورات الھے و فرامين حق پيروے كنيد خداوند شما را بہ سوے بهشت مے برد و اگر غير آن كنيد جايتان در دوزخ است.

 گفتند: بهشت و جهنم چگونہ است؟
آن فرستادہ الھے براے قومش به وصف اين دو پرداخت،

گفتند: چہ وقت به آن سرا خواهيم رفت؟!
فرمود: هرگاه مرگتان فرا برسد،

 گفتند: ما اموات خود را مشاهده كرده ايم كه پس از مرگ پوسيده و با خاك يكسان شده اند و به دنبال اين سخن، آن پيامبر الھے را تكذيب كردند، پس خداوند رؤيا را در خواب در ايشان پديد آورد. بعد از اين ماجرا نزد آن پيامبر آمدند و گزارش خواب هاے خود را با حالتے از اعجاب و شگفتے بيان كردند.

  آن پيامبر به قومش فرمود:
«همانا خداوند تبارك و تعالے خواست بدين وسيله برايتان دليل و حجتے آورد، ارواحتان نيز اين گونہ است و چون مرگتان فرا رسد اگر چہ بدنھايتان پوسيده گردد ولے جانھايتان در عقاب به سر مے برند تا دوباره بدنھا زندہ شوند.»

  روضة الكافے