وقتی از امام جواد راجع به جانشینان ایشان سؤال شد به معرفی ائمۀ پس از خود پرداختند و وقتی که به نام مبارک امام عصر رسیدند گریه شدیدی کردند وفرمودند : «بعد از حسن (ع) پسرش قائم به حق وهمان شخصی است که انتظاراو را می کشند». راوی پرسید: ای پسر رسول خدا(ص) ؛ چرا ایشان قائم نامیدند؟ فرمود: «لأنهُ یَقوُمُ بَعدَ ذِکرهِ وَارتدادِ أَکثَر القائلین بامامتهِ»
زیرا او قیام می کند پس از آنکه یادش می میرد و بیشتر کسانی که به امامت او قائل بودند از این امر بر می گردند. اگر هدف از خلقت را منحصراً بندگی خدا آن هم و فقط از طریق معرفت به امام هر زمان واطاعت از او بدانیم که اعتقاد راسخ شیعه همین است، با یک نگاه گذرا به وضعیت زندگی فردی و اجتماعی معاصر به عمق فاجعه پی خواهیم برد. که آیا بسیاری از ما مقصد خلقت را فراموش نکرده ایم؟ دنیا برایمان به هدف تبدیل نشده است؟ جای اصل وفرع در زندگی هایمان عوض نشده است؟ آیا اینگونه نیست که عملاً برای دنیا اصالت و اعتبار قائل می شویم و آخرت و معنویت را فرع می پنداریم؟و… بسیاری از ما غیبت امام برایمان عادی شده است، جای خالی امام را حس نمی کنیم.