عجب زمانه ای شده

همه فقط انتظار دارند که برایشان خوب باشی

میگویند درک کن

برای خستگیهایم پناه باش

برای زخم هایم مرهم باش

برای دلتنگی هایم آغوش

برای حس پاکم نوازش

دوریها را صبوری کن

اما تو که محتاج درک دیگران میشوی

برای خستگیهایت گوش و دروازه میشوند

برای زخم هایت نمک

برای دلتنگیهایت دوری و دوستی مثال میزنند

برای حست …. آن را دورغ شیرین مینامند

و زمانی که میخواهی ناراحتیت را صبوری کنند میگویند تحملت میکنیم…

چه درک متقابلی دارند آدمها