زیـبــــاتـــریـــن درد دل آب فــــرات در صحـــرای کـــربـــلا

گـر چه آبم , روزی امـا سوختـــم   

                    قطــره تا دریا , سرا پــا سوخـتم

تشنــه ای آمد , لبـش را تــر کند

                    چاره لب ، تشنــه ای دیگر کـــند

تشنه ای آمد , که سیـــرابش کنم

                   مشــک خالـی داد , تا آبـــش کنم

تشنه ی آن روز مـن عباس بـــود

                   پاســـدار خیمــه هــای یـاس بود

خــون عبـاس علمـــدار شهـــیـد

                   قطره قطــره در درون من چکــید

گر چــه آبـم , آبرویــم رفته است  

                   شادی از رگهای , جوبم رفته است

آب بــودم کربــلا ,  پشتم شکست

                   قایق امیــد من , بـر گل نشــست

حال ، از اکبـر خجـــالت میکشــم

                    از علــی اصغـــر خـجالت میکشم

از رقیـه از ربـــاب و از حســـین

                     من  ز  زینب هم  خجالت  میکـشم