زیباترترین “معماری” من ،

ساختن “ذهن و دل” خویشتن است .

در گستره ی وسیع اندیشه ی خود ،

سازه ای باید ساخت ،

با ستونهایی برافراشته از افکارم …

و مصالح ، همه از جنس امید ،

و مراقب باشم ،

نقش “افکار غلط” در ذهنم ،

نقشه ی “تخریب بنیاد” من است

ميتوان زيبا زيست

نه چنان سخت که از عاطفه دلگير شويم

نه چنان بي مفهوم

که بمانيم ميان بد و خوب

لحظه ها ميگذرند

گرم باشيم پر از فکر و اميد

عشق باشيم و سراسر خورشيد

زندگي همهمه مبهمي از رد شدن خاطره هاست

هر کجا خنديديم

هر کجا خندانديم

زندگاني آنجاست

بي خيال همه تلخي ها…