راز پروانه و گل |
... |
ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ , ﺭﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﺪ .
ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﺕ ﺁﻳﺪ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻠﻲ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ . ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲﺍﺵ؟؟؟
ﮔﻔﺖ: ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﮔﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻲﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻨﻢ
ﮔﻔﺖ: ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﺮﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺭﻡ .
ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﮔﻞ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﺳﺖ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .
ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ ﻳﺎﺱ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﭙﻴﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ .
ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﻲﺭﻭﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ: ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﺶ ﻫﻴﭻ ﮔﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻤﻲﺭﻭﻳﺪ
ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،
ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺑﻲﺗﺎﺏﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺎﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ….
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻞ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻮﺗﻪ، ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ ….
ﮔﻔﺖ: ﺍﺳﻤﺶ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﺶ ﻧﺪﻳﺪﻡ .
ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ . ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲﺍﺵ؟؟
ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ، ﺗﻮﺍﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ .
ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺷﻤﻊ ﻣﻲﺩﺭﺧﺸﻴﺪ .
ﮔﻮﻳﻲ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ، ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ …
ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﻢ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ….
ﺁﺭﻱ ….
ﺍﻭ ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺷﺮﺍﺭﻩﻫﺎﻱ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺯﻳﺒﺎ
ﻣﻲﺩﺍﺩ ….
ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ….
ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎﻱ ﻏﺮﺑﺖ , ﺗﺎ ﺁﺩﻳﻨﻪﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ , ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻡ،
ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﺍﻱ , ﺑﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﺁﺷﻨﺎﻳﺖ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺭﻡ …
ﻣﻬﺪﻱ ﺟﺎﻥ ….
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﻭﺭﻳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ….
ﻣﻮﻻﻱ ﻣﻦ ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎ
ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ….
ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻡ
….
ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩﺩﻡ ﻭﺻﺎﻝ، ﻃﻠﻮﻉ ﻭ ﻏﺮﻭﺑﻲ ﭼﻨﺪ , ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ
ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﺳﺮﺧﻲ ﻏﺮﻭﺏ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ….
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻧﮓ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﻏﻴﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﻡ …….
ﺍﺯ ﺁﺩﻳﻨﻪﻫﺎﻱ ﺳﺮﺍﺏ ﮔﻮﻧﻪﻱ ﺑﻲ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ …….
ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻡ …….
ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻴﺎ
ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﻴﺎ
ﺍﻟﻌﺠﻞ ﺍﻟﻌﺠﻞ ﻳﺎ ﻣﻮﻻﻱ ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ
فرم در حال بارگذاری ...