دل سودا زده ام ناله و فرياد کند
هر زمان ياد غم سيد سجاد کند

بى گمان اشک به رخساره بريزد از چشم
هر که يادى ز گرفتارى آن راد کند

بود در تاب تب و بسته به زنجير ستم
آن که خلقى ز کرم از الم آزاد کند

به جز از شمر ستمگر نشنيدم دگرى
با تن خسته کسى اين همه بيداد کند

تن تب دار و اسيرى و غم کوفه و شام
واى اگر شِکوه اين قوم بر اجداد کند

خون ببارد ز غم مرگ پدر در همه عمر
چون که از واقعه کرب و بلا ياد کند

غير زينب که بد آن قافله را قافله دار
کس نبودى که بر آن غمزده امداد کند