مهدیا

جان ها شورانگیز از یاد دلربای توست،در برهوت دردناک تنهایی بیش از همیشه درشبستان شیدایی تو می کاوم و همچون هزاران شمع درانتظار یگ نگاه تو سوختند به پایان رسیدنم را در میان بیشه زار بی محبت روزگار نظاره گرم و دیدگانم را به دریچة امید یگانة هستی می دوزم و در خفقان فریادهای بی پاسخ ،خود را به شاخة طوبای  محبت تو می آویزم تاعطش وجودم را باعطر یاس های امید سیراب گردانی .امروز که جواب آینه ها سنگ است، زمانه عشق را در درون خود محو کرده و پرده ظلم بر رخسار بشر انداخته، دیده ای نمانده که در چشمانت بنگرد پس چگونه توانم که صدایت زنم و جواب لن ترانی شنوم. همچو همیشه مرا دریاب تا در منجلاب وحشی گنه فرو نروم و خود را به کهکشان رهایی و آزادی رسانم….

فرزانه یزدان پناه طلبه سال اول