#داستان_مورچه_و_عسل

مورچه کوچکی آمد و از آن چشید و خواست که برود اما مزه عسل برایش اعجاب انگیز بود، پس برگشت و جرعه ای دیگر نوشید.

باز عزم رفتن کرد، اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد.

پس بر آن شد تا خود را در عسل بیاندازد تا هرچه بیشتر و بیشتر لذت ببرد.

مورچه در عسل غوطه ور شد و لذت می برد. اما افسوس که نتوانست از آن خارج شود، پاهایش خشک شده و به زمین چسبیده بود و توانایی حرکت نداشت.

او در همین حال ماند تا آنکه نهایتا جان داد.

نعمت های مادی و دنیوی نیز چنین هستند. هر کس از آنها به اندازه متعادل استفاده کند، بسیار مفید و لذتبخش خواهد بود ولی اگر غرق در این مادیات شود و در استفاده از آنها افراط نماید، موجبات هلاکت خویش را فراهم می کند.