یكى از مسائلى كه دوستان امام در آن اتفاق‏نظر داشتند، این بود كه ایشان مطلقا غیبت نمى‏كردند، از همان ایام جوانى در مجلسى كه نشسته بودند اجازه نمی‏دادند به هیچ وجه كسى غیبت كند و اگر كسى میخواست غیبت كند، امام فورا مطلب را برمى‏گرداندند و رشته سخن را تغییر میدادند.