دوراني است كه رفتار و نگرش ها با تغييرات اصولي روبرو مي شوند. چه بسا نوجوان هاي معاشرتي و اجتماعي كه گوشه انزوا و چه بسا نوجوان هاي درخود فرو رفته كه اجتماعي و معاشرتي مي شوند و در اين ميان بسياري از آنها براي ابراز وجود پرخاشگري مي كنند و براي نشان دادن استقلال خود رفتارهاي خصمانه بروز مي دهند[1].

دوره ي نوجواني طولاني ترين و انتقادي ترين دوره هاي شكل گيري شخصيت است. دوره اي است كه انسان در تحول ميان كودكي و بلوغ واقع مي شود كه فوق العاده احتياج به پشتيباني و رفتار عاقلانه و دوستانه بزرگترها دارد و در عين حال افسوس! كمتر از وقتي است كه قبلاً متمايل به چنين پشتيباني و حرف شنوي و اعتماد به تجربيات ديگران بود. پدران و مادران هم به نوبه خود كمتر از گذشته قادر به ياري فرزند خويش و بي خطر ساختن مشكل او كه چند سال از دوره نوجواني تا جواني او را پر
 مي كند، هستند.

[1] . مهدي قراچه داغي، پدر و مادر نوجوان، آموزش قدم به قدم براي تربيت مؤثر نوجوانان، تهران، چاپ اول، بهمن 1379، ص43