#بصیرت یعنی بدانیم، تا وقتی #حسین ع نیامده، ولیِ امر، #مسلم ع است؛

وقتی حسین ع (یا مسلم ع) در صحنه است، اگر در صحنه نیستی، هر کجا می خواهی باش؛
چه ایستاده به نماز، چه نشسته به شراب؛

یعنی وقتی حسین ع در صحنه است، اگر در صحنه نیستی، هیچچچچ فرقی بین شراب و نمازت نیست؛

قصه این است:

به #مسلم زمان ما عرض کردند:
“…آقاجان شما اگر شمشیر بکشید زیادند سینه هایی ک جلوی دشمنانتان، سپر شما شوند…”

#مسلم زمان ما فرمود:
“من شمشیر را کشیده ام، دارم از چپ و راست میزنم، منتها نوعش فرق دارد؛ ما در #جنگ_نرم هستیم، در #جنگ_سیاسی، در #جنگ_فرهنگی، در #جنگ_امنیتی_نفوذی هستیم؛

  #مسلم زمان ما، یعنی #ولی_امر ما شمشیر کشیده در #صحنه ی نبرد است؛

ما چه می کنیم؟

 درصحنه ایم؟

✡یا #ایستاده_به_نماز؟
✡یا #نشسته_به_شراب؟

 و بیچاره ما؛
چه کردیم که ولی فقیهمان دست به شمشیر برده؟
مگر ما #سرباز او نیستیم؟
مگر او #فرمانده نیست؟
پس ما را چه شده؟

#امام، خود #حکم_جهاد دهد و خود شمشیر بزند؟
هیهات؛
این برای ایرانی های غیرتمند، عین #ذلت است؛

بسم الله؛ پا به پای هم برای اقامه ی #جهاد_روشنگری!
و مقابله با جریان #نفوذ؛