گویند “حر بن يزيد رياحي” اولين کسي بود که آب را به روي امام بست و اولين کسي شد که خونش را براي او داد.

   “عمر سعد” هم اولين کسي بود که به امام نامه نوشت و دعوتش کرد براي آنکه رهبرشان شود و اولين کسي شد که تير را به سمت او پرتاب کرد!

  کي مي‌داند آخر کارش به کجا مي‌رسد؟

 دنيا دار ابتلاست.

   با هر امتحاني چهره‌اي از ما آشکار مي‌شود، چهره‌اي که گاهي خودمان را شگفت‌زده مي‌کند.

  چطور مي‌شود در اين دنيا بر کسي خرده گرفت و خود را نديد؟

   نمي‌شود به عبادتت، به تقربت، به جايگاهت اطمينان کني.

   خدا هيچ تعهدي براي آنکه تو همان که هستي بماني، نداده است.

  شايد به همين دليل است که سفارش شده، وقتي حال خوبي داري و مي‌خواهي دعا کني، يادت نرود “عافيت” و “عاقبت به خيري‌ات” را بطلبي.

 اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا