پا به عرصه ی اردیبهشت که می گذاری بوی خاطرات بهشتی روز معلم از دور دست ها مشامت را نوازش می دهد. روزی که همه ی دانش آموزان دیروز و امروز، این دغدغه به جانشان می افتد که چگونه حرف های دلشان را بر زبان جاری کنند.

چگونه بگویند:«تو را سپاس ای معلم عزیز!»

با خود می اندیشند:«آیا می توان جامه ی شیرین احساس را بر قامت کوتاه واژه ها پوشاند. لحظه ی ورود معلم چگونه ، گونه ای دیگر باشند که او نیز بداند:

این روز، روز دیگری است.

روز اوست.

روز معلم.

اردیبهشتی ترین روز اردیبهشت.

اما اندیشه های صادق و راستین در پایان این اندیشه ها، به این نتیجه می رسند که در قدرت و توان هیچ کس نیست که مقام و ارزش معلم را برشمارد . آنان می دانند که به دنبال واژها دویدن بیهوده است.آنها به انتظار نمی نشینند تا واژه ای جدید متولّد شود که کامل تر و جامع تر از واژه های کهنه دیروز باشد. چنان که هیچ کس را یارای آن نیست که نقش بی بدیل رسولان الهی ـ معلمّین تاریخی بشریّت ـ را برشمارد.

دغدغه ی ارج نهادن به مقام معلّم، دغدغه دیروز و امروزمان نیست. به روز و لحظه و زمان تعلّق ندارد. می بایست که دغدغه ی هر روز و هر لحظه مان باشد. ارج نهادن و بزرگ داشتن خوبی ها و نیکی ها، بهانه نمی خواهد. اندیشه ای قدردان و قدرشناس می خواهد که ارزش گذاشتن بهترین ها، نگرانی هر لحظه و ساعتش باشد.

به راستی! تا چه اندازه، از صاحبان این اندیشه ها، در جامعه ی ما حضور دارند و این دغدغه در چه پایه ای از ذهن مسئولین ما رخنه کرده است.چرا که فرهیختگان همیشه با ارزش هستند و باارزش زندگی می کنند.آنان هر لحظه و هر ساعت می آموزند و می آموزانند. آنها در یک لحظه و یک زمان متوقّف نمی شوند. مانند موجی پر خروش در دل جامعه و لحظه های زمان جاری هستند.حرکت می کنند و آنان را که نیاز به دستگیری دارند با خود می برند. هرگز به این نمی اندیشند که آیا کسی هست که به آنها ارج بگذارد و به پاسداشت نیکویی هایشان، لحظه ای مکث کند و بگوید:«تورا سپاس.»

امّا اندیشه ی ارزش گذار و قدرشناس منتظر لحظه و زمان نیست. می داند که این فرهیختگان چشم داشتی به سپاس ها ی دیگران ندارند. ولی به طریق ادب و ادب شناسی بر خود لازم می داند که این نیکی ها و خوبی ها را در قالب واژه های «سپاس و تشکر» بگنجاند و بر زبان جاری سازد و البتّه، هفته گرامیداشت مقام معلمّ، بهانه ای نیکوست برای پاسداشت یاد و نام این عزیزان. فرصتی است ارزشمند تا به ذهن های پرمشغله تلنگری بزنیم و یادآوری کنیم: کسانی در این جامعه هستند که هر روز ، لحظه هایشان را با دغدغه دانستن و دانایی بخشیدن به دیگران می گذرانند و زمانی آرامش می یابند که تاریکی جهالت را از ذهن غبار گرفته ای بزدایند. روزی برایشان ارزشمند و پربار است که در آن دست خسته و دردمندی را بگیرند که در کوچه پس کوچه های نادانی سردرگم و پریشان رها شده اند.

پس از این فرصت با ارزش استفاده می کنیم و به این فرهیختگان پرتلاش ، به این یاوران رسولان دیروز تاریخ، خسته نباشید و خداقوتی می گوییم و از خداوند دانایی بخش،اولین مربّی بی بدیل بشری می خواهیم که خود پاداش این معلمان و آموزندگان فروتن را بدهد و از رحمت بی دریغ خود آنان را بهره مند سازد.

“معلم عزیز واستاد گرامی روزت مبارک”