▫️دعا نبايد تنها بازيچه‌ي زبان باشد و از سر عادت و تكرار ، گفته شود ، - اگر چه عادت به نيكويي نيز خواب است - بلكه بايد بند بند وجود آدمي را به بازي بگيرد و رگ و پي و انسان را متوجه خدايش كند . دعا بايد دعاگو را تكان دهد ،‌بلرزاند و از آنجا كه هست قدمي جلوتر ببرد.

▫️گاهي صرفاً دعايي رامي‌خوانيم و هيچ حسي به دنبال آن به ما دست نمي‌دهد و تحول و تغييري در خود نمي‌يابيم ، اما گاهي شده - خصوصاً مواقع اضطرار و گرفتاري - كه نه تنها زبانمان ، بلكه همه‌ي جوارحمان به خدا التماس مي‌كنند.

 خلاصه بايد دعا كننده باشيم نه صرفاً دعا گو !

 امام صادق « عليه السلام » فرمودند :
همانا خداوند عزوجل خوش ندارد كه مردم درباره‌ي حاجتي به يكديگر اصرار كنند ، ولي براي خودش آن را دوست دارد.(خداي عزوجل دوست دارد كه از او خواهش شود و از آنچه نزد اوست درخواست گردد.)

 كافي ، ج 4 ، ص 224.