آیت‌الله میرباقری:

“رنج هاي انسان به اندازه توقعات و تعلقاتش است؛ شما اگر ازدواج مي‌کنيد در اين ازدواج، به هر اندازه‌اي که توقع‌تان بالا باشد رنجتان افزايش پيدا مي‌کند.

يک استاد عزيزي مي‌فرمود: «من وقتي خانه مي‌روم، متوقع نيستم که همسر من در عالم طبيعت باشد… وقتي مي‌روم و در مي‌زنم و او پاسخ می‌دهد، می‌گويم: الحمدلله که زنده و سالم است. وقتی مي‌بينم روي باز دارد، مي‌گويم: الحمدلله که در خانه، مشکلي پيش نيامده است. سفره که مي‌اندازد، مي‌گويم: الحمدلله فرصت کرده و غذا هم پخته است. مي‌بينم غذاي لذيذي پخته، باز مي‌گويم: الحمدلله…». همه‌اش مي‌شود الحمدلله.

اما اگر کسي خيال کرد که بايد با يک سفره آراسته مواجه شود و …، اگر يک مشکل در خانه پیش آمده باشد، رنج مي‌بَرَد؛ در حالي که اگر توقع، پايين بود دائماً لذت مي‌بُرد.

بنابراين، توقعات ماست که رنج‌هاي ما را شکل مي‌دهد. وقتي آدم در اين دنيا توقعات زيادي داشت که امکان وصولش در اين دنيا نيست، رنج مي‌برد. اين آدم‌ها داراي حرص و توقعات فراوان از دنيا هستند و خيال مي‌کنند دنيا دارالخلود است، که نيست!

انسان وقتي به امري - که آن امر فاني است - تعلق پیدا می‌کند، پيداست که همراه با بودنش [هم] رنج مي برد؛ انساني که دلخوش به بهار است، در بهار نگران پاييز است؛ لازم نيست پاييز بيايد؛ چون وقتي پاييز آمد، دائم محزون است…

[اما] «إِنَّ أَوْلِيَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ».” ۹۳/۶/۲۲