مشـــرف گشت سلــــمان
بر حضور حضرت زهـــرا(س)
که ای خـــیر النــــسا،در دل
مرا رازیســـت پر معـــــنا!
ندانم از چه بیتاب حسین(ع)
اســت این دل شیــــــدا….
ولایــــــــــــش در دل زارم
“حســین را دوست میدارم”
به سلمان فاطمــــه (س)
فرمود که ای سردار ایــرانی
بـــــــدان دردی که تو داری
نــــــدارد هیچ درمـــــــانی
مرا هم این چـــــــنین رازی
بود در سـینه پـــــــــــنهانی
به عشـــــــق او گرفـــتارم
“حســــین را دوست میدارم”
غرض زهـــــرا(س) و سلمان
بر حضور مرتـــضی (ع) رفتند
محـــــــــبان مشکل خود را
به آن مشــکل گــشا گفتند
به جای چاره سازی از علی (ع)
این جمله بشنفـــــــــــتند:
منی که فــــــــــــخر ابرارم
“حسیــــن را دوست میدارم”
کلیــــد حــل این مشــــکل
به دست مصطفی (ص) باشد!
سه عاشــــــــق آمدند آنجا
که طاهـــــــــا را سرا باشد،
رســــــول الله (ص) فرمودند
عشق من بیش از شما باشد!
حســـــــــینٌ مِنّی أذکــارَم
“حســین را دوست می دارم”
چو حـــل این معــــــــــما
بر پیمبر (ص) نیز مشکل شد
امیــــــن وحــــــی با ایــن
زمزمه از عـــــــرش نازل شد
که یا احمــــد(ص) خدا گوید
حدیث عشــــــــق کامل شد
قــــسم بر چـــــــــرخ دوّارم
“حسیــــــن را دوست میدارم”